باور نداشتم که گل آرزوی من، با دست نازنین تو بر خاک اوفتد

با این همه، هنوز به جان می پرستم؛ بالله اگر که عشق چنین پاک اوفتد

می بینمت هنوز به دیدار واپسین، گریان درآمدی که: «فریدون خدا نخواست!»

غافل که من به جز تو خدایی نداشتم، اما دریغ و درد نگفتی چرا نخواست!

بیچاره دل خطای تو در چشم او نکوست، گوید به من: «هر آن چه که او کرد، خوب کرد»

«فردای ما» نیامد و خورشید آرزو؛ تنها سپیده ای زد و آنگه ... غروب کرد

بر گور عشق خویش شباهنگ ماتمم، دانی چرا نوای عزا سر نمی کنم؟

تو صحبت محبت من باورت نبود، من ترک دوستی ز تو باور نمی کنم

پاداش آن صفای خدایی که در تو بود، این واپسین ترانه تو را یادگار باد

ماند به سینه ام غم تو یادگار تو، هرگز غمت مباد و خدا با تو یار باد.

دیگر ز پا فتاده ام ای ساقی اجل، لب تشنه ام، بریز به کامم شراب را

ای آخرین پناه من، آغوش باز کن؛ تا ننگرم پس از رخ او آفتاب را.